زندگی نامه ی منو چهر احترامی

منوچهر احترامی در تهران متولد شد.  مادرش، خواهر آیت‌ الله علامه میرزا ابوالحسن شعرانی بود. تحصیلات ابتدایی را در دبستان‌های «محمدیه» و «سلمان» و متوسطه را در دبیرستان‌های «اقبال»، «مروی» و «دارالفنون» گذراند. در ۱۳۳۹ هـ .ش پس از اخذ دیپلم، در رشته حقوق قضایی در دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت. پس از اتمام تحصیلات، به استخدام مرکز آمار ایران در‌آمد. او با مطالعه دیوان غزلیات سعدی به ادبیات علاقه‌مند شد و به سرودن شعر و نوشتن قطعات ادبی و قصه روی آورد. احترامی  طنزنویسی را از  ۱۳۳۷ هـ .ش آغاز کرد و اولین کار خود را در این زمینه در مجلۀ فکاهی «توفیق» به چاپ رساند. از این رو در همین سال به همکاری با آن مجله دعوت شد و به عضویت هیأت تحریریه آن درآمد. او بیشتر مطالب طنز خود را با اسامی مستعار «م. پسرخاله» و «الف. این‌کاره» در آن مجله به چاپ رساند.

علاوه بر طنزنویسی، در تنظیم مطالب نیز با مجله همکاری ‌کرد.  در همین ایام  در کنار طنزنویسی، به  مطالعه  ادبیات عامه پرداخت و سرودن شعر برای کودکان را آغاز کرد. احترامی از ۱۳۴۳هـ .ش کمتر با مجله توفیق همکاری نمود و با  توقیف مجله در ۱۳۵۰ هـ .ش، از عرصۀ مطبوعاتی فاصلۀ بیشتری گرفت و همکاری خود را با رادیو ـ تلویزیون  دنبال کرد و به نوشتن طنز پرداخت. او  پس از  پیروزی انقلاب اسلامی در دو نشریۀ «رفتگر» و «آهنگر» مشغول  طنزنویسی شد. در دهۀ شصت  مجموعه ‌اشعار کودکانۀ حسنی («حسنی نگو یه دسته گل» و «حسنی ما یه برّه داشت») را چاپ کرد. همچنین با انتشار مجلۀ «گل‌آقا» با آن مجله به همکاری پرداخت. از مردادماه ۱۳۷۲ هـ .ش نیز نوشتن «جامع‌الحکایات» را آغاز کرد و «وقایع‌نویسی» را نیز با گوشه‌چشمی به وقایع‌نویسی دورۀ قاجار با امضای «م. وقایع‌نویس» دنبال نمود. او علاوه بر همکاری با مطبوعات، فعالیت‌هایی نیز در زمینۀ طنز رسانه‌ای داشته است که نگارش فیلمنامۀ «دندون‌طلا» از جمله  آنهاست. احترامی در این سال‌ها علاوه بر طنزنویسی، تحقیقات ادبی گسترده‌ای نیز انجام داد، که حاصل آن‌کتاب «طنز در ادبیات تعزیه» بود.

او  در شعر (کلاسیک، شعر نو، شعر سپید، شعر عامیانه و…) و  نثر (نثر کلاسیک، داستان کوتاه و…) آثار طنزآمیز متعددی از خود بر جای گذاشت. در زمینۀ ادبیات کودکان (طنز و جدی) نیز آثار متعددی نگاشت، از این رو او را می‌توان در زمره  جدی‌ترین طنزپرداز کودکان و نوجوانان به شمار آورد. احترامی در۲۲ بهمن ماه ۱۳۸۷ هـ .ش در تهران درگذشت و در گورستان بهشت زهرا در قطعه نام آوران به خاک سپرده شد. آثار متعددی از این طنزپرداز معاصر باقی مانده است که از آن جمله می توان به « مثل کنه چسبیدن»، «گردن کلفتی»، «کی بود رفت زیر میز؟»، «گربه من نازنازیه همه‌ش به فکر بازیه»، «فیل اومد آب بخوره»، «ده تا جوجه رفتن تو کوچه»، «حسنی ما یه بره داشت»، «موش دم بریده»، «طنزآوران امروز ایران»، «ده تا جوجه رفتن تو کوچه»، «خروس نگو یک ساعت»، «موش موشی»، «ندزده و مرغ فلفلی»، «حسنی باباش یه باغ داره»، «مهمان های ناخوانده»، «حسنی و گرگ ناقلا»، «حسن کچل و سه بزغاله»،« عروسی خاله سوسکه و آقا موشه»، «بچه‌ها، من هم بازی»، «خرس و کوزه عسل»، «کرم ابریشم»، «دویدم و دویدم» و « سلیمان بابا سلیمان» اشاره کرد.

ابوریحان بیرونی .دانشمند ایرانی

ابوریحان محمد بن احمد بیرونی, عالم و دانشمند نام آور ایران زمین، شخصیتی است که برای خاص و عام آشناست و موجب فخر و مباهات هر ایرانی است. او را می توان جامع علوم و دانشهای گوناگون دانست. برای آشنایی با این چهره ی علمی و تاریخ ساز کشورمان به بیان گوشه هایی از زندگی او می پردازیم.

وی در قرن 4 و 5 هجری در حدود سال 362 در خوارزم دیده به جهان گشود. از همان اوان کودکی، کنجکاوی فراوانی داشت و نسبت به تحصیل وکسب علوم مختلف شوق وعلاقه ی فراوانی نشان می داد.

ابوریحان در علوم بسیاری تبحر یافت که آن را مدیون اساتید بزرگ خود بود. از استادان به نام و تاثیرگذار وی می توان از ابونصر منصور بن علی نام برد که او را با ریاضیات آشنا کرد.

سپس حکمت وعلوم معقول را نزد استاد خود عبدالصمد حکیم فرا گرفت و توانست با پشت کار خود و در سن 27 سالگی کتاب آثار الباقیه را به رشته ی تحریر در آورد.

هشت سال پس از شروع سده ی چهارم هجری حمله ی فاجعه آمیز محمود غزنوی روی داد که به سوزاندن کتابخانه ی عظیم و ارزشمند خوارزم پرداخت و تقریباً تمام کتابها و گنجینه های علمی آن روز را به آتش کشید. طی این حمله سلطان محمود، ابوریحان را به اسارت گرفت و او را تحت سخت ترین شرایط قرار داد تا حدی که نوشته اند حکم اعدام برای او قطعی شد که با وساطت خواجه ی میمندی از مرگ حتمی گریخت.

ابوریحان در سال 418 به اختراع و ساخت زمان سنج ویژه ای مبادرت ورزید که بر پایه ی نظام خورشید طراحی شده بود و در مسجد جامع غزنین قرار گرفت.

وی به علت سفرهای فراوانی که به همراه سلطان محمود به اطراف و اکناف هند داشت, به علم و تجربه ی سرشاری دست یافت و توانست به زبان سانسکریت تسلط پیدا کند. او توانست کتاب تحفه الهند که در نوع خود شاهکاری تمام عیار بود را در سال 424 تالیف نماید.

ابوریحان با علماء و دانشمندان فراوانی به بحث و گفتگو پرداخت که می توان مهمترین آنها را مناظره و بحث با شیخ الرئیس ابوعلی سینا دانست. او نسبت به برخی از مبانی فلسفی بوعلی منتقد و بلکه معترض بود.

وی پس از 13 سال و آن هم در دوره ی حاکمیت سلطان مسعود به وطن بازگشت. از دیگر آثار ابوریحان کتاب قانون مسعودی است که آن را در سال 423 هـ ق تالیف کرد و به سلطان مسعود اهداء نمود.ارزش این کتاب تا حدی بود که او را پس از نگارش آن کتاب با بطلمیوس مقایسه کردند. این کتاب دایرة المعارفی در نجوم بود.

ابوریحان عدد « پی» را محاسبه کرد،‏ محیط زمین را اندازه گیری نمود و کره ی جغرافیائی ساخت. او علاوه ی بر آثار فوق به تالیف کتاب” التفهیم لاوائل الصناعة التنجیم“ که حاوی مباحثی پیرامون هندسه‏، شرح احوال آسمان و زمین و نجوم بود پرداخت. در این کتاب از حرکت زمین، قطر آن، سیارات و فواصل آنها،‏ خسوف و کسوف صحبت کرد.

کتاب الجماهر فی معرفة الجواهر را در زمینه گوهر شناسی و کانی شناسی نگاشت.

این حکیم فرزانه به مرتبه ای از دانش دست یافت که در وصفش اینچنین گفته اند:

دانشی نبوده که بیرونی در روزگار خود در آن کارورزی نکرده باشد و یا به نگاه کارشناسانه به آن ننگریسته باشد.

وی پس از عمری تلاش علمی در سن 78 سالگی به دیار باقی شتافت و چشم از جهان فرو بست. روحش شاد.

نگاهی کوتاه به زندگی نامه ی زکریای رازی

محمد بن زکریای رازی یکی از معروفترین شیمیدانان و طبیبان جهان اسلام است که در 251 هجری قمری در ری به دنیا آمد و در 313 هجری قمری در همین شهر وفات یافت و اروپائیان او را با نامهای "رازس"، "رازی" و "الرازی" می شناسند.

به گزارش خبرگزاری مهر، در دوره خلافت امویان، حکمرانان بر اقوام غیر عرب فشار زیادی می آوردند و به آنان امکان هیچ گونه تعقل و پژوهش علمی را نمی دادند. آنان برای علوم طبیعی هیچ ارزشی قائل نبودند و به نظرشان این علوم فقط به درد ملل غیر عربی مثل ایرانیان می خورد. بنابراین دوره اموی عصر رکود و تعطیل حکمت در ایران بود.

سرانجام، سلسله امویان با شورش ایرانیان برافتاد و ایرانیان به سرکردگی ابومسلم خراسانی، خلفای اموی را برکنار کردند که نتیجه اش روی کار آمدن بنی عباس بود.

در سده سوم هجری در بغداد، مرکزی فرهنگی به نام "دارالحکمه" آغاز بکار کرد که در کتابخانه اش آثار دانشمندان ایرانی گردآوری شده بودند. محمد بن زکریای رازی در اوج شکوفایی علم و فرهنگ و تمدن اسلامی، یعنی در سده سوم هجری قمری به دنیا آمد و جو پویا و سرزنده این دوران، زمینه رشد تفکر و خلاقیت این نابغه کم نظیر جهان را فراهم آورد.

در آغاز زندگی محمد بن زکریای رازی به دلیل گرایش روزافزون خلفای عباسی به تجمل و اشرافیت و گسترش تجلیات ظلم و بیدادگری در دستگاه خلافت، نهضت های سیاسی و اجتماعی استقلال طلبانه روز به روز گسترش یافتند.

اروپائیان این دانشمند شهیر را با نامهای "رازس" ، "رازی"، "الرازی" و گاهی "محمد بن زکریای رازی" می شناسند. رازی در شعبان سال 251 هجری قمری در ری به دنیا آمد و در شعبان سال 313 هجری قمری در همین شهر وفات یافت.

ری در آن زمان یکی از مراکز علمی و فرهنگی جهان اسلام به شمار می آمد و رازی نیز به یقین از این محیط مناسب بهره برده است. هیچ کس دقیقا نمی داند که محمد بن زکریا فراگیری علوم را از کدام شاخه آغاز کرده است و استادان وی چه کسانی بوده اند. چنین به نظر می رسد که رازی بیش از 30 یا 35 سالگی شیمیدان، فیلسوف و طبیعیدان کم نظیر و صاحب ابداعاتی عظیم بود. وی پزشکی را بعد از این سن، یعنی در سالهای 30 تا 40 عمر فرا گرفت در مدت کوتاهی حاذق ترین پزشک جهان اسلام شد به طوری که او را "پدر طب عرب" و جالینوس عرب" نامیده اند.

رازی طب را در بغداد فرا گرفته است در نیمه دوم قرن سوم هجری قمری به بغداد رفت و به طور قطع در زمان خلافت معتضد، خلیفه عباسی در بیمارستان بغداد کار می کرد.

محمد بن زکریا در بغداد شهرت و اعتبار فراوانی داشت و قدرت و مهارتش در طبابت، زبانزد خاص و عام بود. او پس از بازگشت به زادگاهش (ری) ، ریاست بیمارستان ری را به عهده گرفت. در این زمان، ابوصالح منصوربن اسحاق بر ری حکومت می کرد و با رازی رابطه خوبی داشت.

رازی به شیوه زمان خود، تسلط کاملی برعلوم آن روز داشت. تعداد تالیفات و نوشته های وی را در علوم مختلف (طب، داروشناسی، فلسفه، کیمیا، نجوم، الهیات و ...) حدود 273 اثر تخمین زده اند که بیشتر آنها در طب و فنون وابسته به آن است.

محمد بن زکریا در شیمی تالیفات مهمی دارد که دو کتاب "المدخل التعلیمی" و "الاسرار" جزو آنها به شمار می آید. وی از نخستین دانشمندانی است که ابزارهای مختلف گداختن فلزات را طبقه بندی کرده است.

کتاب "الحاوی" عظیم ترین، معتبرترین و طولانی ترین تالیف رازی می باشد و نخستین دایره المعارف پزشکی در جهان اسلام و یکی از نخستین دایره المعارف های پزشکی جهان است. از دیگر آثار مهم طبی این پزشک بزرگ، می توان از کتاب "المنصوری" نام برد.